Jakie są zagrożenia w Internecie i co nas przed nimi chroni

Wirusy

Wirus komputerowy to powielający się segment wykonywalnego kodu umieszczony w innym programie lub sprzężony z nim. Wirus nie może działać sam potrzebuje nosiciela w postaci programu komputerowego. Po uruchomieniu tego programu zazwyczaj pierwszy uruchamia się złośliwy kod wirusa a następnie właściwy program.

Po skutecznej infekcji dalsze działanie zależy od określonego typu wirusa i obejmuje:

• Replikację jedynie w zainfekowanym systemie.
• Infekcję dalszych plików podczas ich uruchamiania lub tworzenia.
• Kasowanie lub uszkadzanie danych w systemach i plikach.
• Marnowanie zasobów systemowych bez powodowania szkód.

Ze względu na rodzaje wirusów można podzielić je na:

• dyskowe – infekują sektory startowe dyskietek i dysków twardych
• plikowe – infekują pliki wykonywalne danego systemu operacyjnego
• wirusy BIOS-owe – niszczą BIOS komputera (oprogramowanie odpowiadające za poprawna konfigurację i start systemu)
• makrowirusy – atakują przez pliki niewykonywalne, np.: pliki dokumentu Word lub Excel, infekcja odbywa się poprzez makra zawarte w tych dokumentach
• wirusy komórkowe – na razie rzadko spotykane, lecz w przyszłości będą stanowić istotne zagrożenie w związku z rozwojem oprogramowania dla telefonów

Robaki

Robak to samoreplikujący się program komputerowy, podobny do wirusa komputerowego. Główną różnicą między wirusem, a robakiem jest to, że podczas gdy wirus potrzebuje nosiciela, który modyfikuje doczepiając do niego swój kod wykonywalny, to robak jest pod tym względem samodzielny i rozprzestrzenia się we wszystkich sieciach podłączonych do zainfekowanego komputera. Oprócz podstawowej funkcji replikacji robak może mieć wbudowane inne funkcje, takie jak niszczenie systemu, wysyłanie poczty i poprzez nią zarażanie następnych komputerów lub instalowanie koni trojańskich. Obecnie robaki wykorzystują wszelkie dostępne sposoby rozprzestrzeniania , jak np.: sieci LAN, Internet, poczta e-mail, sieci wymiany plików, telefony komórkowe. Od kilku lat robaki sieją spustoszenie na całym świecie: przenoszą konie trojańskie, spam, wspomagają przeprowadzanie ataków Dos, powodują awarię systemów i przeciążenia kanałów internetowych.

Spyware

Spyware jest rodzajem złośliwych programów obejmujących aplikację, która bez zgody użytkownika zbiera i wysyła informacje o jego systemie komputerowym. Poza naruszeniem prywatności, programy spyware generują niepotrzebny i obciążający ruch sieciowy, a w przypadku błędów w kodzie mogą spowodować uszkodzenie systemu operacyjnego.

Spoofing

Spoofing – to jedna ze skuteczniejszych i często stosowanych metod nieautoryzowanego pozyskiwania informacji. Polega ona na “podszywaniu” się pod inny komputer w sieci. Haker wysyłając pakiety z fałszywym adresem źródłowym oszukuje komputer-odbiorcę, który błędnie identyfikując nadawcę wszystkie pakiety wysyła bezpośrednio do agresora. W ten sposób komputer hakera może “udawać” np. serwer, dzięki czemu może uzyskać dostęp do wszystkich tajnych danych. Powstało już mnóstwo wersji oprogramowania służącego to tego typu działań. Można je instalować zarówno na komputerze-agresorze jak i samych urządzeniach dostępowych np. routerach. Taki atak na router może być bardzo groźny w skutkach, ze względu na to że cały ruch w nim generowany może być kontrolowany przez hakera. Na szczęście większość markowych routerów posiada zabezpieczenia przed spoofingiem.

Sniffing

Technika ta została stworzona na potrzeby administratorów i polega ona na “podsłuchiwaniu” wszystkich pakietów krążących po sieci komputerowej. Analiza takich pakietów pozwala na łatwe wychwycenie jakichkolwiek nieprawidłowości w funkcjonowaniu sieci. Dzięki monitorowaniu pracy sieci administrator widzi jej słabe i mocne punkty. Sniffing jako narzędzie administracyjne stwarza ogromne możliwości diagnostyczne. Zalety Sniffingu zostały również zauważone przez hakerów. Możliwość przechwycenia wszystkich informacji wymienianych poprzez sieć stanowi dla niech olbrzymią zachętę. Do analizy “śledzonych” pakietów stworzyli oni własne oprogramowanie, które umożliwia wychwycenie ważnych informacji, takich jak hasła, numery kart kredytowych czy dane osobowe. Ograniczeniem zagrożenia związanego ze sniffingiem jest stosowanie bezpiecznego połączenia typu SSL.

Stealware

Stealware (z ang. “Stealing Software” – oprogramowanie okradające. służy do okradania użytkowników z pieniędzy. Moduł okradający śledzi wszelkie poczynania użytkownika w systemie. Gdy ten chce zapłacić za jakąś usługę przez Internet, odpowiedni moduł okradający uaktywnia się i przekierowuje dany przekaz pieniężny na odpowiednie konto. Aktualnie modułów typu Stealware jest niedużo, ale ich liczba szybko wzrasta.

Phishing

To podstępne pozyskanie poufnej informacji osobistej, jak hasła czy szczegóły karty kredytowej, przez udawanie osoby godnej zaufania, której te informacje są pilnie potrzebne. Jest to rodzaj ataku opartego na inżynierii społecznej. Dzisiaj przestępcy sieciowi wykorzystują techniki phishingu w celach zarobkowych. Popularnym celem są banki czy aukcje internetowe. Phisher wysyła zazwyczaj spam do wielkiej liczby potencjalnych ofiar, kierując je na stronę w Sieci, która udaje rzeczywisty bank internetowy, a w rzeczywistości przechwytuje wpisywane tam przez ofiary ataku informacje. Typowym sposobem jest informacja o rzekomym zdezaktywowaniu konta i konieczności ponownego reaktywowania, z podaniem wszelkich poufnych informacji. Częstym sposobem jest również imitacja strony banku internetowego, użytkownik wpisuje wszystkie potrzebne informacje do poprawnego zalogowania się te jednak się nie odbywa, a dane wpisane przez użytkownika uzyskuje phisher.

Konie trojańskie

Koń Trojański jest wirusem komputerowym, choć zasada jego działania znacznie odbiega od działania tradycyjnego wirusa. Koń trojański nie powiela i nie rozprzestrzenia się samodzielnie. Komputer – ofiara infekowana jest tylko poprzez umyślne zainstalowanie przez użytkownika programu-nosiciela. Nosicielem tym może być jakikolwiek program instalowany na komputerze. Podczas instalacji, koń trojański który wkomponowany jest w kod programu, instaluje się w tle a wiec nie jest widoczny dla użytkownika. Bardzo często wirusy te rozsyłane są za pomocą poczty elektronicznej w formie zainfekowanych animacji lub zdjęć, choć najbardziej chyba przewrotnym typem koni trojańskich są programy podające się za narzędzia antywirusowe. Cele ataków konia trojańskiego mogą być różne, głównie jest to przejęcie kontroli nad zainfekowanym komputerem lub zdobycie przechowywanych na nim informacji.

Spam

Spam to niechciana korespondencja rozsyłana drogą elektroniczną w postaci poczty e-mail. Zazwyczaj jest wysyłany masowo. Istotą spamu jest rozesłanie dużej liczby informacji komercyjnych o jednakowej treści do nieznanych sobie osób. Nie ma znaczenia treść tych wiadomości. Spam można porównać do ulotek zostawianych pod drzwiami naszych mieszkań lub dołączanych do naszej korespondencji. W większości przypadków spam służy do celów komercyjnych, w korespondencji elektronicznej namawiają nas na kupno danych artykułów lub wabią wygraną wycieczką. Czasem jednak spam jest narzedziem ataku na nas poprzez próby wydobycia poufnych informacji podszywając się pod bank lub inną instytucję.

Adware

Adware to rodzaj oprogramowania, które w pełnej, funkcjonalnej wersji udostępniane jest za darmo, a którego autor lub producent otrzymuje wynagrodzenie za reklamy zlecane przez sponsorów, wyświetlane najczęściej w oknie programu. Przykładami adware są m.in. Opera, Eudora, GetRight, Gozilla, Gadu – Gadu. Status adware jest zazwyczaj domyślną opcją użytkownik może zrezygnować z uciążliwych bannerów reklamowych wykupując tradycyjną licencję na korzystanie z programu. Programy tego typu zawierają często ukryte funkcje monitorujące poczynania użytkownika mamy wówczas do czynienia ze szpiegowaniem użytkownika i status programu z adware zmienia się na spyware.

Atak hybrydowy

Atak hybrydowy – atak słownikowy z uwzglednieniem możliwych permutacji i zakłócen, np. przekształcanie haseł do gwary crackerskiej, dodawanie do haseł cyfr lub innych znaków nie-alfanumerycznych.

Atak słownikowy

Atak słownikowy to atak polegający na próbie nieautoryzowanego zalogowania się do systemu komputerowego bez znajomości hasła dostępu . W miejsce hasła podstawiane są kolejne słowa znajdujące się w pliku – słowniku. Plik – słownik może zawierać nawet do kilku tysięcy słów. Im jest większy tym większe prawdopodobieństwo trafienia poprawnego hasła. Podstawowa metoda obrony przed atakiem, to częsta zmiana haseł. Ważne jest przy tym, aby używane hasła nie były prostymi słowami znajdującymi się w słowniku np. dom, rower itd. Administrator systemu powinien wymusić na użytkownikach zmianę hasła np. raz na miesiąc. Dobrym pomysłem jest wprowadzenie do haseł dużych i małych liter oraz niestandardowych znaków typu %#@.

Peer-to-Peer (P2P) - jest to model komunikacji w sieci np. internetowej pomiędzy użytkownikami, w którym każdy z użytkowników ma równe prawa. Najczęściej spotykanym modelem P2P są programy służące do wymiany plików w Internecie, gdzie każdy z użytkowników odgrywa rolę serwera – źródła ściąganych plików oraz klienta – użytkownika, który pobiera pliki z innych źródeł-klientów. Wymiana danych w modelu P2P odbywa się zawsze bez pośrednictwa centralnego serwera. Ponadto model P2P jest strukturą odznaczającą się dużą zmiennością, ponieważ zależy od tego, ilu użytkowników w danym momencie jest zalogowanych.

Materiał powstał w Radzie Bankowości Elektronicznej Związku Banków Polskich przy współpracy pracowników banków zajmujących się bezpieczeństwem oraz funkcjonariuszy Policji Państwowej zajmujących się zwalczaniem przestępczości gospodarczej, w tym również przestępstw popełnianych w obszarze bankowości elektronicznej.
Źródło: http://zbp.pl/dla-konsumentow/bezpieczny-bank/bankowosc-internetowa?edytor_311=7
CO NAS CHRONI

FireWall

Zapora sieciowa (ang. firewall – zapora ogniowa, ściana ognia) – jest jednym ze sposobów zabezpieczania komputerów, sieci i serwerów przed intruzami. Firewall może być zarówno sprzętem komputerowym ze specjalnym oprogramowaniem bądź samym oprogramowaniem blokującym dostęp do naszych zasobów niepowołanym osobom lub programom. Jeszcze kilka lat temu oprogramowanie spełniające rolę firewalla było dostępne i dedykowane właśnie dla ważnych serwerów lub przy dużych sieciach. Jednak wraz z ogromnym tempem wzrostu technologicznego firewall staje się nieodzownym oprogramowaniem każdego domowego komputera podłączonego do sieci lokalnej LAN lub Internetu. Zapora na takim domowym komputerze sprawdza cały ruch sieciowy wchodzący i wychodzący, ogranicza i zabrania dostępu w obydwie strony nieznanym programom lub użytkownikom.

Programy antywirusowe

To oprogramowanie komputerowe, które ma za zadanie wykrywanie, zabezpieczanie, zwalczanie, usuwanie i naprawianie szkód spowodowanych wirusami komputerowymi. Jeśli uruchamiana aplikacja będzie zawierała szkodliwe oprogramowanie wtedy program wykona odpowiedni ruch który wykluczy wirusa i pozwoli na dostęp do uruchamianego programu. Ważną funkcją każdego antywirusa jest odpowiednio częsta aktualizacja definicji wirusów zawartych w programie. Służy do „bycia na bieżąco” w świecie wirusów. Dzięki uaktualnianym definicjom program zbiera informacje o najnowszych wirusach i dostaje instrukcje które pozwalają mu je zwalczać i naprawiać. Szanujące się firmy produkujące programowanie antywirusowe w swoich produktach stosują codzienną aktualizację definicji wirusów.

Programy antyspamowe

To rodzaj oprogramowania służącego do blokowania niechcianej korespondencji przesyłanej droga elektroniczną. Programy filtrują wiadomości i wykorzystują tak zwane czarne listy adresów i domen używanych przez spamerów. Większość tego typu oprogramowania posiada możliwość ustawiania własnych reguł, które możemy modyfikować i określać np.: słowa-klucze, występujące w materiałach reklamowych blokując tym samym naszą skrzynkę pocztową na wiadomości zawierające te słowa w tytule przesyłki. Jednak programy te nie są bezbłędne i czasem potrafią zablokować korespondencję która powinna być dostarczona

IDS

To system wykrywania włamań (Intrusion Detection System) jego celem jest zidentyfikowanie niebezpiecznych działań zachodzących w sieci. Wyszukuje wszystkie niedozwolone lub podejrzane ruchy w sieci, które mogą stanowić zagrożenie dla systemu.
Wykrywa nieudane próby ataku lub przygotowania do pełnego włamania np.: skanowanie portów lub mapowanie sieci poprzez wyszukiwanie jej krytycznych serwerów, usług i aplikacji. Zadaniem sond systemu IDS jest zbieranie informacji, a zadaniem systemu zarządzania obróbka zebranych informacji i wyłowienie z nich sygnałów ataku.

źródło: https://zbp.pl/dla-klientow/bezpieczne-bankowanie/bankowosc-internetowa

Jak Bank dba o bezpieczeństwo systemów bankowości elektronicznej

• Podstawowa identyfikacja klienta: – identyfikator + PIN, token + PIN
• Protokół szyfrowania transmisji danych w Internecie – SSL
• Dostęp w oparciu o certyfikaty
• Dodatkowe zabezpieczenie płatności w internecie – Usługa 3D Secure
• Kody wysyłane SMS’em
• Jednorazowe kody autoryzujące transakcje
• Podpis elektroniczny, funkcja skrótu i jej zastosowanie
• Karty mikroprocesorowe z zapisanym certyfikatem
• Limity transakcji
• Automatyczne wygasanie sesji po okresie nieaktywności użytkownika

JAKIE DANE SĄ ATRAKCYJNE DLA WŁAMYWACZY

• wszelkie dane osobowe
• hasła
• numery kart płatniczych
• elektroniczne dokumenty zawierające dane bankowe

więcej na: www.zbp.pl

Sprawdź czy Ty dbasz o swoje bezpieczeństwo

Poradniki Związku Banków Polskich

• 27 rad bezpieczeństwa transakcji bankowych w Internecie
• 14 zasad bezpiecznych kontaktów telefonicznych z bankiem
• 27 zasad bezpiecznego korzystania z kart bankowych
• 24 rady przydatne dla zachowania bezpieczeństwa podczas dokonywania transakcji płatniczych
• 5 rad bezpiecznych zakupów przez Internet

Jak nie dać się okraść metodą "Na policjanta"

Jak nie stać się ofiarą oszustów? Przede wszystkim należy zachować ostrożność – jeżeli dzwoni do nas ktoś, kto podszywa się pod policjanta i prosi o przekazanie danych dotyczących naszego konta, bądź wspomina o przekazaniu pieniędzy, nie podejmujmy żadnych pochopnych działań. Nie informujmy nikogo telefonicznie o ilości pieniędzy, które mamy w domu lub jakie przechowujemy na koncie. Nie wypłacajmy z banku wszystkich oszczędności, ani nie przelewajmy ich na żadne wskazane konto. Nie ulegajmy presji czasu wywieranej przez oszustów. W szczególności pamiętajmy o tym, że funkcjonariusze nigdy nie proszą o przekazanie pieniędzy nieznanej osobie. W momencie, kiedy ktoś będzie chciał nas oszukać, podając się przez telefon, za funkcjonariusza – zakończmy rozmowę telefoniczną! Nie wdawajmy się w rozmowę z oszustem. Jeżeli nie wiemy jak zareagować powiedzmy o podejrzanym telefonie komuś z bliskich oraz poinformujmy o zaistniałej sytuacji swój Bank. O każdej próbie oszustwa informujmy Policję.

 
Jak to działa?

Sprawcy podają się za funkcjonariuszy policji/CBŚ/CBA, przedstawiają historię o rzekomym rozpracowywaniu grup hakerskich, często fałszywie wskazując na zaangażowanie w proceder pracowników banków, uwiarygadniają swoją historię prosząc ofiarę o potwierdzenie danych rzekomego policjanta dzwoniąc na nr alarmowy 997, tymczasem rozmowa jest przekierowywana do przestępcy, który potwierdza nazwisko, nr legitymacji osoby podszywającej się pod policjanta. Następnie żądają od swoich ofiar loginów, haseł, środków uwierzytelniających umożliwiających dokonanie przelewu pieniędzy. Gdy ofiara nie posiada elektronicznego dostępu do swoich pieniędzy zgromadzonych na rachunkach bankowych, przestępcy nakłaniają klienta banku do wystąpienia do banku  z wnioskiem o kanały elektroniczne umożliwiające posługiwanie się swoimi pieniędzmi bez konieczności wizyty w banku. Czasem dochodzi do takiej sytuacji, że ofiara podaje numer telefonu wskazany uprzednio przez przestępcę, by umożliwić autoryzację przelewów. Otrzymane z banku loginy i hasła przekazywane są przestępcom. Ofiara orientuje się, że doszło do przestępstwa, gdy na rachunku bankowym nie ma już pieniędzy.

• Policjanci nie angażują do swoich akcji osób cywilnych.
• Policjanci nie odbierają NIGDY ŻADNYCH PIENIĘDZY od nikogo.
• Policjanci nie przyjmują pieniędzy na przechowanie i nie zabezpieczają ich na specjalnych kontach.
• Pamiętajmy, że policjanci nigdy nie dzwonią do osób postronnych wypytując ich o numer konta, hasło dostępu do niego czy oszczędności. Nigdy też nie proszą o przekazanie pieniędzy i nie dzwonią do mieszkańców by zaproponować im udział w prowadzonych przez siebie działaniach.
• Nigdy też nie odbierają pieniędzy, jak również nie proszą o ich przekazywanie obcym osobom czy przelewanie na konta bankowe.
• Policjanci apelują o ostrożność w każdym przypadku, gdy w trakcie rozmowy telefonicznej ktoś żąda od nas pieniędzy, założenia bankowych kont internetowych czy przekazania do nich haseł dostępu.

W razie jakichkolwiek wątpliwości należy niezwłocznie skontaktować się z najbliższą jednostką Policji lub zadzwonić pod numer alarmowy 112.

źródło: www.policja.pl

Jak nie paść ofiarą oszustwa metodą „Na wnuczka”

Uważaj na oszusta podającego się za krewnego! 

Metoda „na wnuczka” charakteryzuje się tym, że przestępca podaje się za krewnego. Dzwoni do ofiary mówiąc, że jest np. jej wnukiem, synem,... Tak prowadzi rozmowę by przekonać, że faktycznie jest tą osobą, za którą się podaje. Oszuści, to nie tylko mężczyźni! Pod pozorem niepowtarzalnej okazji (np. promocja w sklepie, okazyjny zakup mieszkania), lub nagłego nieszczęścia (np. wypadek samochodowy, porwanie, choroba), zwraca się z prośbą o natychmiastową pomoc finansową. Oszust prosi o przygotowanie gotówki do odbioru z mieszkania ofiary lub wykonanie przelewu na konto bankowe albo nawet wspólne wyjście do oddziału banku, aby wypłacić pieniądze z konta. W większości przypadków oszust podsyła „zaufaną osobę”, mówiąc, że nie może po pieniądze przyjechać osobiście, ale za chwilę przyjedzie po nie jakiś znajomy. Ofiara, wierząc że pomaga komuś bliskiemu w potrzebie, zostaje okradziona. 

Pamiętaj! 

1. Bądź ostrożny w kontakcie z nieznajomym.
2. Nigdy nie przekazuj pieniędzy osobom, których nie znasz. Nie ufaj osobom, które telefonicznie podają się za krewnych lub ich przyjaciół.
3. Zawsze potwierdzaj „prośbę o pomoc”, kontaktując się osobiście: wykonaj telefon lub skontaktuj się bezpośrednio.
4. Wszelkie telefoniczne prośby, w tym z zagranicy o pomoc, grożą utratą pieniędzy.
5. Gdy ktoś dzwoni w takiej sprawie i pojawia się jakiekolwiek podejrzenie, że to może być oszustwo koniecznie powiadom Policję (nr tel. 997 lub112)!

Źródło: zbp.pl

Przeczytaj cały Poradnik Jak nie paść ofiarą oszustwa metodą „Na wnuczka” (w załączeniu)

Vishing i spoofing

Vishing i spoofing - czym są?

Vishing to metoda oszustwa, która polega na podszywaniu się pod pracowników banków i innych zaufanych instytucji, np. policjantów. Oszuści chcą w ten sposób zdobyć poufne dane klienta (np. login i hasło do bankowości internetowej) lub nakłonić o do określonych czynności (np. zainstalowania aplikacji do zdalnej obsługi urządzenia).

Spoofing to metoda oszustwa, która polega na podszywaniu się pod inne urządzenia lub innego użytkownika. Oszuści zmieniają numer telefonu, adres e-mail czy adres IP, z których się kontaktują. Co więcej, mogą też wybrać i zmienić płeć osoby dzwoniącej, jej kraj pochodzenia, a nawet akcent. Zawsze dobrze przygotowują się do rozmowy, aby była ona wiarygodna i uśpiła czujność klienta.

Jak przebiega takie oszustwo?
Oszuści stosują wyćwiczone techniki manipulacji. Podszywają się pod prawdziwe numery telefonów! Kiedy dzwonią, na telefonie klienta może wyświetlić się inny, znany numer lub nazwa banku.

Choć nie ma jednego schematu działania, przykładowa rozmowa może przebiegać tak:

• Klient odbiera telefon od oszusta.
• Oszust przekazuje klientowi informację o rzekomej płatności na jego koncie i prosi o potwierdzenie jej wykonania. Często oszuści przekazują też informację o logowaniu spoza granic Polski.
• Klient odpowiada na wszystkie pytania, których oficjalnym celem jest jego weryfikacja.
• Oszust informuje klienta, że musi zablokować rzekomą fałszywą transakcję lub przeprowadzić „zdalne skanowanie antywirusowe”. W tym celu klient ma zainstalować specjalną aplikację, np. AnyDesk lub TeamViewer.
• Klient instaluje aplikację, a jego dane trafią do oszusta – ma dostęp do konta klienta i pieniędzy na nim.

Jak się chronić?

• Nigdy nie wolno podawać loginu i hasła do bankowości internetowej, danych karty płatniczej (numer karty, CVV, data ważności). To informacje poufne, powinny być znane tylko klientowi.
• Zawsze warto czytać treść SMS-ów i komunikatów z aplikacji mobilnej. Należy zwrócić na nie szczególną uwagę podczas połączenia z rzekomym przedstawicielem banku lub innej instytucji. Z ich treści może wynikać, że akceptuje się transakcję, którą przygotowali przestępcy.
• Jeżeli jakakolwiek rozmowa wzbudza wątpliwości lub niepokój klienta, niech się rozłączy. Warto odczekać minimum 30 sekund, a następnie samodzielnie połączyć się z instytucją, z której dzwonił rzekomy przedstawiciel. Koniecznie należy wpisać numer samodzielnie – nie oddzwaniać na wcześniejsze połączenie.
• Nie powinno się instalować dodatkowego oprogramowania na urządzeniach, za pomocą których klient loguje się do aplikacji bankowej.
• Nie wolno zgadzać się na alternatywny kontakt mailowy czy SMSowy. Oszust może chcieć wysłać link lub załącznik, który może zainfekować urządzenie klienta.

Dbaj o bezpieczeństwo i nie daj się oszustom! Pamiętaj! Jeśli coś budzi Twoją wątpliwość lub nie działa jak powinno, jak najszybciej skontaktuj się z naszym bankiem lub zadzwoń na Infolinię SGB, czynną 24/7: 

• 800 888 888 (bezpłatne połączenie),
• 61 647 28 46 (z zagranicy; opłata zgoda z taryfą operatora).

Ochrona Danych Osobowych